Σίγουρα όλους μας έχει τσιμπήσει κάποτε ένα έντομο που μπορεί να είναι από ένα μικρό κουνουπάκι έως μια τεράστια σφίγγα που μπορεί να έχει μήκος έως και 7 cm. Πολλές είναι οι περιπτώσεις που έχουν χαθεί ζωές από τέτοια τσιμπήματα, οι μελισσοκόμοι λίγο πολύ έχουν ένα είδος ανοσίας στα τσιμπήματα της μέλισσας με κίνδυνο κατά τη διάρκεια της καριέρας τους να εμφανίσουν αλλεργία. Έχουμε συναντήσει παππούδες μελισσοκόμους που δεν φοράνε ποτέ μάσκα παρά μόνο
στο τρύγο, ένας άνθρωπος όμως που δεν έχει απόκτηση αυτή την ανοσία από τα τσιμπήματα συγκεκριμένα της μέλισσας πρέπει να έχει στο σπίτι τουλάχιστον τα κατάλληλα φάρμακα ώστε να αποφευχθεί το πολύ πρήξιμο η το κατάλληλο αντίδοτο αν είναι αλλεργικός. Το τσίμπημα της σφίγγας είναι πολύ ποιο επικίνδυνο όχι μόνο από αλλεργικής άποψης αλλά και μολύνσεως γιατί η σφίγγα τρώει νέκταρ αλλά και σάπια κρέατα και αποφάγια στα σκουπίδια με αποτέλεσμα η μεταφορά ενός μικροβίου με το τσίμπημα σε κάποιον άνθρωπο να είναι άμεση. Εκείνο που κάπου διαβάσαμε χωρίς όμως να είναι τεκμηριωμένο η δοκιμασμένο είναι στη περίπτωση που δεν έχουμε στο σπίτι κάποιο φάρμακο τι θα κάνουμε. Πριν κυκλοφορήσουν ευρέως τα φάρμακα χρησιμοποιούσαμε αμμωνία η ξύδι. Υπάρχει όμως διαφοροποίηση στη χρήση, αν μας τσιμπήσει μέλισσα βάζουμε αμμωνία γιατί το δηλητήριο είναι όξινο και με την αμμωνία εξουδετερώνετε ενώ στο τσίμπημα της σφίγγας το δηλητήριο είναι αλκαλικό και με το ξύδι(όξινο) εξουδετερώνετε. Αν το κάνουμε ανάποδα είναι σαν να υποβοηθήσαμε το τσίμπημα. Αν δεν ειμουν μελισσοκόμος θα το είχα δοκιμάσει αν πράγματι ισχύει αυτό και θα μπορούσα να το πω με σιγουριά πάντα όμως το πρώτο λόγο τον έχει ο γιατρός.